Mysłowice przed laty były jednym z większych ośrodków handlu dziewczętami

Położone na pograniczu trzech wielkich Mocarstw, Mysłowice na początku XX wieku sławne były nie tylko, jako turystyczna atrakcja na skalę światową, centrum emigracyjne na zachód Europy, ale także jako jeden z największych wówczas ośrodków... handlu dziewczętami. Jak opisuje w swojej książce - "Historia Mysłowic do 1922 roku" - prof. Alfred Sulik, rocznie wywożono stąd do domów publicznych nawet kilkaset kobiet.

- Ten niecny proceder uprawiano bezkarnie przez ponad 10 lat - wylicza Sulik. - Nie ograniczały go ani władze rejencji opolskiej, ani władze policyjne. Dopiero nagłośnienie sprawy przez prasę, wymusiło na prokuraturze wszczęcie śledztwa.

Wszystkim kierował Żyd, Samuel Lubelski, jeden z głównych agentów mysłowickiej stacji emigracyjnej, po której pozostałością jest Przewiązka przy ul. Powstańców. To właśnie stąd razem z tysiącami emigrantów, kobiety kierowały się na stację kolejową i opuszczały kraj. Policja zaś usypiana łapówkami przymykała oko.

Lubelski i jemu podobni najpierw werbowali dziewczęta na terenie Galicji, Królestwa Polskiego i Rosji, obiecując im dobrze płatną i prostą pracę za granicą - zwykle w charakterze kucharki, modelki czy artystki - lub pokazując im zdjęcia przystojnych Amerykanów, gotowych zawrzeć z nimi związek małżeński. Potem pojedynczo lub w grupach przewożono kobiety do Buenos Aires, gdzie czekały na nie domy publiczne. Za jedną dziewczynę Lubelski dostawał 500 rubli. Rocznie nielegalny proceder dawał mu od 40 do 60 tys. marek, podczas gdy roczna pensja górnika wynosiła wtedy około 1 tys. 400 marek.

Proces Lubelskiego w 1913 roku odbił się głośnym echem na całym świecie. Mężczyznę skazano na 9 lat więzienia i 12 tys. marek grzywny, ale po rewizji wyroku zmniejszono karę do 3 lat i 7 miesięcy. Poza Lubelskim skazano też czterech innych agentów na 3-8... tygodni.