Białe damy w polskich zamkach i pałacach. Zjawy mają nawiedzać zabytkowe komnaty i korytarze do dziś... Gdzie ich szukać?

Zamek Dunajec w Niedzicy

Początek opowieści zaczyna się w połowie XVIII stulecia, kiedy to Sebastian Berzeviczy, węgierski szlachcic polskiego pochodzenia, po licznych podróżach udał się do Peru, gdzie ożenił się z księżniczką Uminą i miał z nią córkę o tym samym imieniu. Po latach Umina młodsza poślubiła bratanka wodza Inków Tupac Amaru II. Gdy wybuchło wielkie powstanie Inków w 1779 r., małżonkowie wraz z synkiem i Berzeviczym uciekli do Wenecji, zabierając ze sobą część słynnego inkaskiego skarbu. Tam męża Uminy dopadli i zasztyletowali szpiedzy hiszpańskiej inkwizycji, zaś Sebastian z córką i wnukiem zbiegł na Węgry, chroniąc się ostatecznie w zamku niedzickim, należącym podówczas do rodu Paloscayów. Ale i ta kryjówka zawiodła, wykryta przez wysłanników Inkwizycji, w wyniku czego nieszczęsną Uminę zasztyletowano na zamkowym dziedzińcu. Pochowano ją w krypcie, znajdującej się pod kaplicą zamkową, a do grobu włożono podobno ów legendarny skarb Inków. I to ona pojawia się jako zamkowa biała dama. Biała Dama, poprzedzana silną wichurą, pojawia się zawsze na dziedzińcu górnego zamku i w pobliżu zamkowej kaplicy, potężniejąc i wyrastając w nadnaturalnej wysokości zjawę. Jako ofiara mordu szuka po śmierci sprawiedliwości, ale i strzeże skarbu.
Wnuk został jedynym spadkobiercą Inków, ale nie zajmował się tajemnicami rodowymi, przynoszącymi same nieszczęścia. Dopiero jego potomek Andrzej Benesz w 1946 r. odnalazł dokumenty – akt adopcji Unkasa oraz testament Inków, spisany pismem węzełkowym, mówiący o ich skarbach zatopionych w jeziorze Titicaca. Testament wkrótce potem w dziwnych okolicznościach zaginął…